Ik merkte pas dat mijn lichaam erg gespannen was op het moment dat het zich een kort moment ontspande. Hoe komt het dat ik dat niet eerder opgemerkt heb? Ik doe mijn uiterste best om dat hele prettige gevoel terug te krijgen. Ik span me echt in om te ONTSPANNEN. Sporten, lezen, podcasts luisteren over ontspanning, Netflixen, wandelen in de natuur, Omdenken, een massage, naar de sauna…. voor niets gaat de zon op. En toch, het is alsof de spanning me altijd weer opwacht om me te ontmaskeren.

Deze must see animatie van Steve Cutts illustreert zijn beeld van onze huidige westerse samenleving. Het gaat over de panische zoektocht naar ‘happiness’, de marketing machine die daarop draait en de (systeem)effecten daarvan op mensen. Zie ook deze interessante analyse. Ik vraag me af, in hoeverre trap ik in dezelfde valkuilen en is dit soms de oorzaak van mijn gevoel?

ONT-SNELLEN?

De zoektocht en de rusteloosheid. De Noorse ontdekkingsreiziger Erling Kagge is van mening dat mensen van nature onrustig zijn: „‘Het heden is pijnlijk, in onze reactie daarop zijn we steeds op zoek naar nieuwe bezigheden die onze aandacht afleiden, weg van onszelf.” Erling zegt dat je niet kunt wachten tot het een keer rustig wordt en dat je in plaats daarvan je eigen stilte moet creëren. “Door de wereld buiten te sluiten keer je je rug niet naar de omgeving toe, het is juist het tegenovergestelde: je ziet de wereld scherper, je blijft meer op koers en waardeert het leven meer.” Erling wandelde in z’n eentje in vijftig dagen naar de Zuidpool zonder communicatiemiddelen. NRC schreef een mooi stuk over hem en zijn prachtige boek “Stilte”.

Kunstenaar Johannes Bellinkx heeft over vertragen nagedacht en een wandelperformance ontworpen: “Reverse” > vertragen door achteruit te lopen. De gedachte erachter is dat als je vooruit loopt je op een zichtbaar doel afgaat. Als je achteruit loopt verwijdert je blik zich. Je zoomt uit en ziet meer. Mensen die hadden meegelopen gaven aan dat niet alleen hun aandacht veranderde maar ook hun tijdsbeleving. Het voelde alsof ze er tijd bij kregen.

Ik las in een artikel dat we de afgelopen 10 jaar met z’n allen letterlijk zo’n 10% harder zijn gaan lopen. In de grote steden is dat percentage ongeveer 3x zo hoog.

ONT-MOETEN?

Ik moet even niets van mezelf. Geen nastreven, geen bewijzen, geen snelheid… “þetta reddast” (IJslandse uitdrukking).

In dat kader zat ik buiten op een bankje bij Doppio koffie te drinken, oortjes in met muziek. Een oude man kwam naast me zitten. Uit beleefdheid haalde ik de mini speakers uit mijn oren. Hij bestelde koffie met Sambucca. Door de Sambucca raakten we eigenlijk aan de praat. Hij vertelde me over zijn leven, hij was 83 jaar, zijn vrouw was vorig jaar overleden, ze hadden een tijd in Italië gewoond. Hij was sales director geweest voor een bedrijf dat complexe reactoren ontwikkelt en hij was de hele wereld over gereisd voor zijn werk. Ik was benieuwd naar wat hij nog meer te vertellen had en vond het jammer dat ik moest vertrekken. Dat vond hij een beetje gek.

Drie dagen later stapte ik uit de tram. Ik zag een oudere man een beetje zoekend om zich heen kijken en vroeg hem of ik hem kon helpen. Het bleek een Amerikaan uit Los Angeles te zijn, hij zocht het Mauritshuis. Ik heb hem naar de ingang van het museum gebracht en onderweg daar naartoe vertelde hij me over zijn leven. Hij benadrukte dat je kansen in het leven moet grijpen en niet bang moet zijn. Toen we bij de ingang van het museum waren aangekomen vroeg hij of ik met hem mee ging.

Woensdag zat ik in een strandtentje met een boek. Aan het tafeltje naast me kwam een leuke griet zitten met een hondje. Door haar hondje raakten we aan de praat. Ik vertelde haar over mezelf en zij vertelde me over haar leven, haar zoektocht en haar plannen.

Ik merk dat vertragen bij mij leidt tot spontane ontmoetingen die me een enorme vreugde en ontspanning geven. Hoe onbeduidend ze ook lijken. Monnik Gaur Gopal Das, zie filmpje hieronder, heeft misschien gelijk. In essentie gaat het om verbinding met andere mensen.

ONT-MASKEREN?

De voortdurende spanning die ik ervaar is mijn lichaam die zegt dat ‘dit’ het niet is voor mij. Dit is niet meer wie ik ben. Er zit geen persoonlijke groei meer in… ik ontdek dat ik behoefte heb aan vertragen om beter te kunnen verbinden met anderen en met mezelf.

Kan je vertragen als je onderdeel bent van het ‘systeem’ (zie filmpje Steve Cutts)? Kan je je onttrekken aan dit systeem als je tegelijkertijd niet wilt leven als een monnik? Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus zweren bij een leven als minimalist zonder te leven als monnik. Er is een inspirerende documentaire over gemaakt. Het uitgangspunt van deze documentaire is een leven met minder: minder spullen, minder rommel, minder stress. Een leven met minder afleidingen. Dit geeft meer tijd. Er is best veel geschreven over het onderwerp. Zie ook: identify the essential, eliminate the rest of lees dit hartstikke leuke boek: Verlangen naar minder. De vraag is, is dit (een deel van) de oplossing?

Hier vind je de volledige documentaire op Netflix: Minimalisme: een documentaire over de belangrijke dingen